تأثیر آموزش به شیوه مبتنی برحل مسئله بر سطوح یادگیری دانشجویان پرستاری

زمینه و هدف : پرستاران برای ارائه مراقبت با کیفیت در محیط­های بالینی با پیچیدگی­ها وتغییرات سریع تکنولوژی، نیاز به تقویت مهارت حل مسئله دارند. آموزش با رویکردهای یادگیری فعال و دانشجو- محور در بهبود این مهارت مؤثرتر است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش به شیوه مبتنی برحل مسئله بر سطوح یادگیری دانشجویان پرستاری اجرا شد.  روش­کار : مطالعه نیمه تجربی حاضر بر روی 32 دانشجوی نیم سال پنجم رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی گلستان که درس بهداشت روان را انتخاب نموده بودند، درسال 86 صورت گرفت. دانشجویان بصورت تصادفی به دو گروه مداخله (8 نفر) و شاهد (24 نفر) تقسیم شدند . پس از آموزش به دو شیوه حل مسئله و سخنرانی، میزان یادگیری در هر دو گروه از طریق آزمون کتبی با محتوا و سطوح شناختی مشابه، بلافاصله و دو ماه پس از آموزش اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و من ویتنی آنالیز شد . سطح معنی­داری 05/0 درنظر گرفته شد. یافته­ها : اکثر نمونه های مورد پژوهش مجرد (62/90%) با میانگین سنی85/21 (85/21 ± ) سال و مقیم خوابگاه (75%) بودند. میانگین نمرات گروه مداخله، دو ماه پس از آموزش بیش از گروه سخنرانی بود، ولی تفاوت آماری معنی داری بین میزان یادگیری دانشجویان دو گروه وجود نداشت. این تفاوت در سطوح شناختی مختلف ازنظرآماری معنی داری بود (0001/0 > p ). بدین معنی که دانشجویان گروه سخنرانی در سطح دانش و گروه حل مسئله در سطوح تحلیل، ترکیب و ارزشیابی نمره بیشتری کسب نمودند. نتیجه­گیری : اگرچه هر دو شیوه آموزشی مؤثر بودند اما روش حل مسئله در ارتقا سطح دانش و یادگیری ماندگار، مؤثرتر از روش سخنرانی بود.